O zaburzeniach somatyzacyjnych mówi wtedy, kiedy gdy dziecko doświadcza objawów somatycznych, czyli „płynących z ciała”, jak na przykład nudności, biegunka, zawroty głowy, omdlenia, różnego rodzaju bóle, kołatanie serca, uczucie duszności, uporczywy kaszel, problemy z przełykaniem, drętwienia, drżenia kończyn, a wyniki badania lekarskiego nie potwierdzają obecności choroby somatycznej, która tłumaczyłaby ich występowanie. Pojawienie się tych objawów można jednak powiązać z czynnikami psychologicznymi, zwykle z jakąś stresującą lub w jakikolwiek inny sposób trudną dla dziecka sytuacją (np. problemy szkolne, konflikty w rodzinie, rozstanie z rodzicem, odrzucenie przez grupę rówieśniczą).
W wypadku zaburzeń somatyzacyjnych bardzo ważna jest diagnoza lekarska wykluczająca organiczne podłoże objawów. Metodą wskazaną w ich leczeniu są różne formy psychoterapii.