Tak obowiązuje. Dziecko i nastolatek ma prawo do podobnej tajemnicy jak dorosły. Rodzic powinien jednak móc uzyskiwać informacje o postępach w terapii. Tajemnica przestaje obowiązywać gdy zagrożone jest życie bądź zdrowie dziecka.
Jeśli tylko rodzice nie mają ograniczonych praw rodzicielskich w przedmiocie leczenia dziecka mają prawo do informacji o dziecku i decyzji co do jego leczenia. W praktyce staramy się nie podejmować decyzji o leczeniu dziecka bez zgody obojga rodziców. Pytamy o nią zwłaszcza wtedy gdy między rodzicami jest konflikt np. związany z rozwodem.
Trudno to jednoznacznie określić. W zależności od diagnozy lub obrazu klinicznego wskazana może być jedna z kilkunastu różnych form leczenia. Zalecone mogą być też ich różnorodne kombinacje stosowanych metod. W wypadku różnych diagnoz skuteczne bywają odmienne formy psychoterapii.
Staramy się specjalizować w konkretnej grupie wiekowej i konkretnych problemach. Trudno jest ufać tym, którzy znają się na wszystkim.
W wielu problemach dzieci i młodzieży wystarczy pomoc psychologiczna czy psychoterapia. Do psychiatry warto zgłosić się w pierwszej kolejności wtedy kiedy mamy do czynienia z problemami gwałtownie narastającymi, stwarzającymi potencjalne ryzyko dla życia i zdrowia. Konsultacja psychiatryczna jest nieodzowna również wtedy gdy pomimo stosowania psychoterapii stan dziecka się nie poprawia. Psycholog w trakcie pierwszej konsultacji zawsze rozstrzyga czy konieczna jest także konsultacja lekarska i jak szybko powinna ona nastąpić.
W psychiatrii dzieci i młodzieży leki są wskazane jako najważniejsza metoda leczenia w wypadku psychoz i głębokich zaburzeń depresyjnych. Ważnym wskazaniem do farmakoterapii jest też nadpobudliwość z deficytem uwagi. Choć tu dopiero wtedy gdy zawiedzie psychoterapia i wsparcie szkolne. W wypadku wszystkich innych zaburzeń leki stanowią uzupełnienie oddziaływań psychoterapeutycznych czy wsparcia psychologicznego.
Terapia rodzin jest dlatego tak ważna w leczeniu dzieci i młodzieży, że członkowie rodziny zmieniając coś w swoim stosunku do pacjenta czy we wzajemnych relacjach mogą bardzo pomóc. Nie oznacza to, że relacje rodzinne są źródłem problemów dziecka. Zaburzenia psychiczne jednego z członków rodziny mogą też tak negatywnie wpłynąć na rodzinę lub być źródłem różnych wtórnych rodzinnych problemów. Czasem chorowanie jednego z członków rodziny wpływa na nią tak, że w rodzinie zmienia się coś na korzyść.